Η γέννηση του γιου μου!

Οι 9 μήνες της εγκυμοσύνης μου ήταν πολλοί καλοί. Δεν έχω παράπονο… Ο μικρός μου δεν με ταλαιπώρησε καθόλου! Κάτι καούρες είχα μόνο κι αυτό γιατί το μωρό μου βγήκε τελικά με πολύ μαλλί!

Την απόφαση για το πώς θα γεννήσω την είχα πάρει εξ αρχής. Είμαι άνθρωπος που θέλει τα πράγματα προγραμματισμένα, ενώ η γέννα είναι κάτι εντελώς απρόσμενο! Δεν ήθελα να σκέφτομαι ούτε μία περίπτωση όπου κάτι θα πήγαινε στραβά στο φυσιολογικό τοκετό. Αυτές οι σκέψεις και άλλες τόσες, με έκαναν να αποφασίσω να γεννήσω με καισαρική.

Ο γιατρός μου έκλεισε ραντεβού στις 18/5, ημέρα Τρίτη. Έπρεπε όμως να μπω από τη Δευτέρα για να κάνω τον προεγχειρηντικό  έλεγχο. Το βράδυ της Κυριακής ήταν πολύ δύσκολο. Δεν είχα ξαναμπεί ποτέ σε νοσοκομείο, και έχω γενικώς ένα μεγάλο φόβο με τους γιατρούς. Οι σκέψεις δεν με άφησαν να κλείσω μάτι.

Το πρωί της Δευτέρας, ετοιμάζομαι, παίρνω τη βαλίτσα και  πηγαίνω μαζί με τον άντρα μου στο νοσοκομείο. Κάνω το εισιτήριο, και κατευθύνομαι προς την αίθουσα τοκετών. Με αναλαμβάνει μια μαία, η οποία μου παίρνει αίμα και με βάζει στον καρδιοτοκογράφο. Ένας γιατρός, με ρωτάει διάφορα, για το ιστορικό μου.  Τελειώνω και πηγαίνω να βρω το δωμάτιο μου. Δεν είχε αδειάσει ακόμη, οπότε η νοσοκόμα μας είπε να κάνουμε καμιά βόλτα και να γυρίσουμε μετά από μερικές ώρες.

Όπως κατεβαίνουμε στο εστιατόριο για να φάμε κάτι, με πιάνουν τα κλάματα. Η ένταση μεγάλωνε όσο πλησίαζε η ώρα. Ο άντρας μου με παίρνει, πάμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε, για να κάνουμε μια βόλτα. Οδηγώντας στην παραλιακή, και εξιστορώντας τους φόβους μου, φτάνουμε στη Βάρκιζα. Σταματάμε, και παίρνουμε σουβλάκια. Πάμε στην παραλία και καθόμαστε. Μας πήρε ο ύπνος μέσα στο αυτοκίνητο, από την κούραση και την αυπνία των προηγούμενων ημερών. Κάποια στιγμή το απόγευμα, ξυπνήσαμε και γυρίσαμε πίσω στο νοσοκομείο. Μια νοσοκόμα έξαλλη μας έψαχνε, γιατί έπρεπε να με εξετάσει και κάποιος αναισθησιολόγος.  Έτσι κι έγινε, και τελικά βρέθηκα στο δωμάτιο που θα περνούσα τις υπόλοιπες ημέρες.

Το βράδυ ήταν δύσκολο. Ο άντρας μου είχε γυρίσει σπίτι για να ξεκουραστεί. Εγώ σε ένα δίκλινο δωμάτιο, άυπνη, με το μωρό της διπλανής να κλαίει συνέχεια και να μην μας αφήνει να κοιμηθούμε.  Το πρωί, ήρθαν ο άντρας μου, τα πεθερικά μου, και η μητέρα μου. Το χειρουργείο θα γινόταν το μεσημέρι, γιατί ο γιατρός μου είχε ορκωμοσία νωρίτερα. Οι ώρες δεν περνούσαν με τίποτα. Κάποια στιγμή, νοιώθω να καταρρέω από την πείνα, μιας και δεν είχα φάει ή πιει κάτι για ένα ολόκληρο 24ωρο.  Ξαπλώνω στο κρεβάτι και περιμένω να έρθουν να με πάρουν. Η πόρτα χτυπάει, και εμφανίζεται μια τραυματιοφορέας, η οποία με μεταφέρει στο χειρουργείο μαζί με τον άντρα μου.  Η πόρτα ανοίγει, αισθάνομαι ένα γλυκό φιλί από τον άντρα μου και  μπαίνω στον κρύο προθάλαμο του χειρουργείου.

Ήρθε ο γιατρός μου, με χαιρέτησε, και είπε στους υπόλοιπους  να με ετοιμάσουν. Μια νεαρή κοπέλα με πλησιάζει και μου λέει: «Είμαι ειδικευόμενη αναισθησιολόγος, και με την επίβλεψη της κ. τάδε θα σου κάνω την επισκληρίδιο!»  Για μια στιγμή μου κόπηκαν τα πόδια, αλλά σκέφτηκα, πως ότι είναι γραφτό να γίνει, θα γίνει.  Με γδύνουν, και με ξαπλώνουν στο κρεβάτι του χειρουργείου. Μια νοσοκόμα μου περνάει τον ορό στο χέρι. Απ’ την άλλη πλευρά μου μετρούσαν συνεχώς  την πίεση. Έρχονται οι αναισθησιολόγοι και με βάζουν να κάτσω στο κρεβάτι. Μου εξηγούν ακριβώς τη διαδικασία, και μου τονίζουν πως δεν πρέπει να κουνηθώ καθόλου!!! Σκύβω μπροστά, και κρατώντας δυνατά μια μαία που βρισκόταν δίπλα μου, περιμένω τη διαδικασία να ξεκινήσει.

Τοπική αναισθησία στην περιοχή. Και αμέσως μετά, η βελόνα η οποία μπαίνει ανάμεσα στους σπόνδυλους, ακολουθεί ένα καθετηράκι και ύστερα, το φάρμακο… Η διαδικασία, μου φάνηκε ατελείωτη… Κάποια στιγμή αισθάνομαι τα δάχτυλα των ποδιών να μουδιάζουν… είχε αρχίσει να επιδρά η αναισθησία. Με ξαπλώνουν πάλι στο κρεβάτι και με πλησιάζει ένας άλλος γιατρός, νεαρός, που προφανώς ήταν ο βοηθός του δικού μου. Μου βάζει τον καθετήρα, και αρχίζει να με αλείφει με αντισηπτικό. Οι μαίες, έφτιαχναν το παραβάν, το οποίο δεν θα μου επέτρεπε να βλέπω τι κάνουν οι γιατροί την ώρα του χειρουργείου. Όλα ήταν έτοιμα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά όσο πλησίαζαν τα λεπτά. Έρχεται ο γιατρός μου, και αρχίζω να νοιώθω τις κινήσεις του στην κοιλιά μου.

Αισθανόμουν κάτι να πηγαίνει αριστερά δεξιά για αρκετές φορές… υπέθεσα πως ήταν το νυστέρι… Μετά από λίγο, ένοιωθα έντονη πίεση, σαν να τραβάει το δέρμα μου πολύ δυνατά. Τον ακούω να λέει στο βοηθό του: «Πίεσε τώρα!» … «Πιο δυνατά… Πιο δυνατά!!!!». Ο βοηθός, με μεγάλη δύναμη, ζούλαγε την κοιλιά μου. Η αναισθησιολόγος, ήταν δίπλα στο κεφάλι μου συνεχώς. Της λέω πως πονάω, και τρέχει να φέρει κι άλλη δόση αναισθητικού για να μου ρίξει. Άρχισα να μουγκρίζω από τον πόνο, μιας και ένοιωθα πως η αναισθησία, άρχισε να φεύγει σιγά σιγά. Μου βάζει το αναισθητικό και μου λέει πως βλέπει να βγαίνει το κεφάλι του μωρού. Πράγματι, ύστερα από μερικές πιέσεις στην κοιλιά μου, αισθάνθηκα πως βγήκε το κεφάλι. Οι πιέσεις συνεχίστηκαν μέχρι να βγει το μωρό και να ακούσω το κλάμα του για πρώτη φορά. Οι πόνοι γίνονταν πιο έντονοι, και ειδικά όταν προσπαθούσαν να βγάλουν τον πλακούντα. Μετά από λίγο,  η δεύτερη δόση του αναισθητικού έπιασε για τα καλά. Η μαία, αφού έπλυνε λίγο το μωρό, το έφερε δίπλα μου να μου το δείξει. Επιτέλους, μετά από 9 μήνες αναμονής, αντίκρισα για πρώτη φορά το γιο μου.  Έμεινα αποσβολωμένη να τον κοιτάω.  Δεν πίστευα στα μάτια μου. Τον κοίταγα και δεν είπα κουβέντα. Τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής, πραγματικά δεν περιγράφονται με λόγια.

Μετά με πήρε ο ύπνος για λίγο, όταν ξαφνικά ακούω την έντρομη φωνή της αναισθησιολόγου να φωνάζει: «Ξύπνα! Κοιμάσαι; Ξύπνα, ξύπνα!!». Οι γιατροί με έραβαν για αρκετή ώρα. Όταν τελείωσαν με μετέφεραν σε ένα φορείο. Δεν αισθανόμουν καθόλου τα πόδια μου. Γυρίζω το κεφάλι μου και τι να δω… Το κρεβάτι και το πάτωμα ήταν πλημυρισμένο με αίμα… πολύ αίμα… Τρομοκρατήθηκα προς στιγμή, αλλά σκέφτηκα πως αφού είμαι ακόμα ζωντανή, όλα πήγαν καλά! Με βγάζουν λίγο έξω στους δικούς μου, και στη συνέχεια με αφήνουν στο δωμάτιο της ανάνηψης μέχρι να αισθανθώ ξανά τα πόδια μου. Μετά από αρκετή ώρα, με μεταφέρουν μαζί με το μωρό στο δωμάτιο.

Κάποιες μαίες, αφού έβγαλαν τους συγγενείς από το δωμάτιο και άφησαν μόνο τον άντρα μου, μου ζήτησαν να πάρω το μωρό αγκαλιά. Εγώ δεν μπορούσα, οπότε ζήτησα από τον άντρα μου να μου το δώσει. Ήταν πολύ γλυκιά και συγκινητική η εικόνα, να τον βλέπω να κρατάει το μωρό μας αγκαλιά. Μου τον δίνει, και οι μαίες τον βάζουν κατευθείαν στο στήθος μου. Μου έδειξαν πώς να τον θηλάσω κι έτσι κι έγινε.  Ο μικρός έμεινε για αρκετή ώρα στο στήθος να θηλάζει. Ειλικρινά δεν το περίμενα, πως απ’ την αρχή θα υπάρξει τέτοια «χημεία» ανάμεσά μας!

Το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλευτήκαμε, είναι δημόσιο και υποστηρίζει το rooming in. Αυτός ήταν εξάλλου και ένας από τους λόγους για τον οποίο το επιλέξαμε.  Έμεινα πολύ ευχαριστημένη και θα επανέλθω γράφοντας τις εμπειρίες μου, από όλη τη διαμονή μας εκεί!!!